NS-gevangenisbewaarder met ‘losse lippen’ wint uitstel van ontslag

Een gevangenisbewaarder van Burnside had niet mogen worden ontslagen vanwege zijn onprofessionele manier van doen tijdens het begeleiden van een gevangene naar het ziekenhuis, het spreken over vertrouwelijke zaken met betrekking tot andere gevangenen in het bijzijn van dezelfde man en het maken van ongepaste opmerkingen over zijn vrouwelijke collega’s, zegt een jurylid.

De Nova Scotia Government and General Employees’ Union hebben het ministerie van Justitie ter verantwoording geroepen voor het ontslaan van de bewaker, die niet wordt genoemd in een recente beslissing van de arbiter.

De problemen begonnen op 2 december 2021, toen de bewaker en zijn collega een gevangene in een Dodge Durango naar het ziekenhuis brachten.

‘Beledigend en onprofessioneel’

“Terwijl hij in het ziekenhuis was, spraken de beklaagde en zijn collega CO (gevangenisbeambte) met – en hadden gesprekken tussen hen die werden afgeluisterd door – de maatschappelijk werker (die ook in de gevangenis werkt). Op een gegeven moment tijdens het ziekenhuisbezoek stuurde ze een klacht over hun gedrag naar haar supervisor, waarin ze zei dat de beklaagde en zijn collega zich op een beledigende en onprofessionele manier hadden gedragen, ‘zei Augustus M. Richardson, de scheidsrechter, in zijn recente schriftelijke beslissing. .

Bij hun terugkeer naar de Central Nova Scotia Correctional Facility, werden beide bewakers “onmiddellijk met betaald administratief verlof geplaatst voor wat volgens de werkgever beschuldigingen waren van ongepast gedrag terwijl ze toezicht hielden”, zei Richardson.

Beide bewakers hebben die dag schriftelijke verklaringen opgesteld met “hun versie van wat er in het ziekenhuis is gebeurd”, zei de scheidsrechter.

“Ik merk op dat de beklaagde en zijn collega beiden in hun verklaringen erkenden dat een deel van hun gedrag in het ziekenhuis onprofessioneel was.”

Twee plaatsvervangende hoofdinspecteurs van de Burnside-gevangenis onderzochten de klacht en stuurden hun rapport door naar de plaatsvervangend minister van Justitie van de provincie.

‘Ongepaste Taal’

Uit hun rapport bleek dat de bewaker die zijn ontslag betreurde “zich niet altijd op een professionele manier presenteerde” terwijl hij de gevangene naar het ziekenhuis bracht, dat “hij openlijk sprak over andere gevangenen” in de Burnside-gevangenis terwijl hij in aanwezigheid was van de gevangene die naar het ziekenhuis ging, de maatschappelijk werker en het ziekenhuispersoneel, en “hij gebruikte openlijk ongepaste taal zoals ‘(f—)’ en ‘(sh–)’, verwikkeld in ongepaste gesprekken over gedetineerden in de (gevangenis) en maakte de opmerking dat de foto van de maatschappelijk werker in de toilethokjes van de Saint Mary’s University hing.’

Het vond “verschillende schendingen van de werkprocedures en gedragscode van de werkgever”, zei Richardson.

“Naar aanleiding van de melding heeft de werkgever op 23 februari 2022 besloten om zowel de beklaagde als de collega CO te ontslaan.”

De vakbond liet haar klacht over het ontslag van de andere bewaker varen nadat Richardson een prejudiciële beslissing had genomen in de zaak.

‘Discipline waardig’

De bewaker die zijn ontslag betreurde en zijn vakbond “hebben vanaf het allereerste begin toegegeven dat het gedrag van de beklaagde ongepast was en disciplinaire maatregelen verdiende”, zei de scheidsrechter. in plaats van de klacht te beëindigen, had de werkgever progressieve discipline moeten toepassen in de vorm van een periode van onbetaalde schorsing.”

Richardson was het enigszins met de vakbond eens en besloot “de klacht toe te staan ​​in de beperkte mate van vervanging van (zijn beëindigingen door) een schorsing van drie maanden zonder loon maar zonder verlies van anciënniteit in plaats van beëindiging.”

De reis van de gevangenis naar het ziekenhuis duurde op de bewuste dag ongeveer 30 minuten. De gevangene zat achter een plexiglas plaat die genoeg opening had om de bewakers te kunnen horen praten.

“Het gesprek was enigszins profaan. Zowel de beklaagde als zijn collega gebruikten het woord ‘(f—)’ of ‘(sh–)’ of hun afgeleiden vaak, vaak gewoon als een vorm van plaatsaanduiding. Zo noemde de collega CO bijvoorbeeld een andere gedetineerde die niet ‘in een (f —ing) cel zonder sprinkler wilde gaan’.”

Ze klaagden over andere bewakers met “slechte prestaties” of die vaak afwezig waren, zei Richardson.

‘Ratten op collega’s’

Ze bespraken grappen over nieuwe bewakers, bootsten het accent van ten minste één collega na, spraken hun “verbazing uit over de weigering van een andere (bewaker) om bevelen van een vrouw aan te nemen (wat ertoe leidde dat hij ontslag nam); en de negatief uitgedrukte mening over andere (gevangenisbewaarders) collega’s ‘verraden’ of hen niet steunen als er problemen waren met een gedetineerde.”

Er was “ook een zekere mate van blunder of misschien bravoure over het aantal keren dat ze waren aangevallen of gebeten door gevangenen; hun eigen gebruik van fysiek geweld in dergelijke situaties; en de moeilijkheden om met gevangenen om te gaan als ze aan geestelijke gezondheidsproblemen leden. ’, zei de jurylid.

Tegen het einde van de rit kwam de naam van de maatschappelijk werker ter sprake.

‘Ze had het warm’

“Gevangene A bevestigde dat ze bij hen in het ziekenhuis zou zijn. De collega CO suggereerde dat ze ‘hot’ was; de beklaagde maakte bezwaar, maar daagde zijn collega niet uit om een ​​dergelijke opmerking te maken.

De bewaker die zijn ontslag betreurde, duwde de gevangene in een rolstoel door de lobby naar een lift, terwijl hij met de maatschappelijk werker praatte over basketbal van Saint Mary’s University, waar zijn dochter speelde, en de maatschappelijk werker een coach was.

‘Ze herinnerde zich dat de collega (gevangenisbeambte) zei dat zij en hij allebei naar Saint Mary’s waren geweest en dat ze in een aantal van dezelfde klassen hadden gezeten. (Voor de context moet men begrijpen dat de maatschappelijk werker een sterspeler was geweest in het basketbalteam van de universiteit.) Ze antwoordde dat ze zich de collega CO niet kon herinneren. campus.’ Toen hoorde ze de beklaagde zeggen: ‘Ja, waarschijnlijk op de achterkant van toilethokjes.’ Ze was geschokt en beschaamd, keek achterom en zei ‘nee’. Ze zei niets meer en protesteerde niet meer tegen de beklaagde, omdat ze zich schaamde voor wat ze beschouwde als ‘een geseksualiseerde opmerking’.’

‘Grijnzend’

Terwijl de gevangene een intraveneuze behandeling kreeg, “waren de verpleegsters die de kamer in en uit kwamen om de infuuszakken te behandelen jonge vrouwen”, aldus de maatschappelijk werkster.

“Nadat een van de verpleegsters binnenkwam om gedetineerde A te controleren, keek de collega (gevangenisbeambte) de verpleegster grijnzend aan en keek naar [the grievor] terwijl hij een opmerking maakte dat er twee verpleegsters zijn en dat hij twee handen heeft.’ Ze voegde eraan toe dat wanneer andere verpleegsters de kamer binnenkwamen om de voortgang van de IV-behandeling van gedetineerde A te controleren, de collega CO naar de verpleegster zou kijken, ‘zijn wenkbrauwen optrekken, grijnzen en naar hem kijken’. [the grievor]waar ze allebei zouden lachen.’”

De maatschappelijk werker bracht problemen met onderbezetting aan de orde in de gevangenis van Burnside, wat heeft geleid tot opsluiting van gevangenen.

“Ze meldde dat de collega (gevangenisbeambte) en de beklaagde vervolgens hun frustratie bespraken over wat zij zagen als veranderingen in de wervingsprocedures van de werkgever die, volgens hen, de toelatingscriteria hadden verlaagd”, zei Richardson, wijzend op de andere bewaker lijkt “de dominante kracht in dit gesprek te zijn geweest.”

Ze ging iets te eten halen, maar bij terugkomst waren de twee bewakers aan het praten over een andere gevangene die veel opsluitingen had veroorzaakt in de Burnside-gevangenis.

‘Een (f — ing) straathond’

“De collega (gevangenisbeambte) besprak vervolgens een bemiddeling tussen hem en een gevangene die hem zou hebben bedreigd. De maatschappelijk werker had deelgenomen aan de bemiddeling. Vervolgens beschreef ze een lang gesprek tussen haar en de collega (gevangenisbeambte) over de bemiddeling en zijn gevoel dat het de zaken zou verbeteren omdat de gevangene ‘een (f —ing) straathond’ was.

De andere bewaker begon toen in het bijzijn van de maatschappelijk werker te praten over de keren dat hij zich moest ‘aankleden’ in beschermende kleding om gedetineerden te bedwingen die handelden of andere gedetineerden of gevangenispersoneel aanvielen.

“Haar beschrijvingen van deze incidenten, zoals gedetailleerd door de collega (gevangenisbeambte), suggereren dat ze twijfels had over de redelijkheid van zijn gebruik van geweld in die situaties.”

De bewakers kregen toen een telefoontje dat ze vroegtijdig werden teruggeroepen en vervangen door andere correctionele officieren. Ze wisten niet dat hun terugroepactie was aangewakkerd door de klacht van de maatschappelijk werker, en de bewakers gingen ervan uit dat ze werden teruggeroepen ‘om iemand aan te pakken’, zei Richardson.

‘Donkere humor’

Aangezien het medische bezoek “op dat moment bijna voorbij was, dacht de collega (gevangenisbeambte) dat de vrouwelijke manager ‘een (f —ing) idioot’ was.”

De bewaker die zijn ontslag betreurde, gaf tijdens zijn getuigenis een aantal keren toe dat het volkomen ongepast en onprofessioneel was om in het bijzijn van gevangenen over andere gevangenen of ander personeel te praten. Hij erkende dat een gedetineerde dergelijke informatie tegen andere gedetineerden zou kunnen gebruiken, of misschien om personeel te intimideren. Hij was het er ook mee eens dat godslastering in het openbaar onprofessioneel en ongepast was.”

Hij gaf de andere bewaker de schuld dat hij die dag luid en aanmatigend was, zei Richardson.

“Hoewel hij het ermee eens was dat hij een einde had moeten maken aan dergelijk gedrag, of dat sommige van hun discussies en grappen over gedetineerden of personeel een vorm van zwarte humor waren, voortgekomen uit de stress en frustraties die werken in een correctiecentrum met weinig personeel met soms weerspannige gevangenen.”

Op 23 februari 2022 was de bewaker die rouwde om zijn ontslag zeven jaar in dienst als correctionele officier.

“Gezien de schijnbare moeite die de werkgever heeft om een ​​volledige bezetting van correctionele officieren in stand te houden, lijkt het mij dat zeven jaar op dit gebied een relatief lange dienstperiode vertegenwoordigt,” zei Richardson.

“Zijn bewijs – op geen enkele manier betwist – was dat hij in die tijd ongeveer 200 (medische bezoeken met gevangenen) had afgelegd zonder dat er een enkele klacht tegen hem was ingediend.”

‘Passieve deelnemer’

De ontslagen bewaker “was meer een passieve deelnemer aan de beledigende gesprekken die dag”, zei de scheidsrechter.

“Zijn zonde lag meer in zijn gebrek aan verzet tegen zijn collega (gevangenisbeambte).”

Gevangenisbewakers zouden de vrijheid moeten hebben om privé hun hart te luchten, maar niet in het bijzijn van collega’s over wie ze klagen, of in het bijzijn van het publiek, zei Richardson.

“Anders regeren zou een onredelijke last vormen voor werknemers van welke aard dan ook.”

Maar luchten in het bijzijn van de gevangene was verkeerd, zei de jurylid.

“’Loose lips sinks ships’, is een oude oorlogswaarschuwing die met evenveel kracht geldt in de gesloten samenleving die een correctievoorziening is. Vertrouwelijke of persoonlijke informatie kan door een gedetineerde worden gebruikt tegen andere gedetineerden, of tegen personeel of hun families. Het kan worden gebruikt om zwakke punten in het personeel of de faciliteit te ontdekken die kunnen leiden tot geweld tegen andere gedetineerden, ontsnappingen of chantage van personeel door gedetineerden. Het kan een veiligheidsrisico vormen voor iedereen in de faciliteit.”

‘Overdreven reactie’

Het gedrag van de bewaker die zijn ontslag betreurde, was lang niet zo ernstig als andere zaken die het ministerie van Justitie aanhaalde om zijn ontslag te verdedigen, zei Richardson.

“En zelfs als wat de maatschappelijk werker de beklaagde hoorde zeggen in de ziekenhuislobby inderdaad tegen haar gericht was (en ik heb niet vastgesteld dat dat was vastgesteld), dan was het zeker niet zo extreem als het gedrag dat in sommige van die onderscheidingen werd besproken. Dezelfde kan worden gezegd over zijn relatief passieve deelname aan de jeugdige grijns van de collega (gevangenisbeambte) toen de vrouwelijke verpleegsters de kamer binnenkwamen om gedetineerde A te verzorgen.

Richardson was ervan overtuigd dat het ontslag van de rouwende bewaker ‘een buitensporige reactie was in de gegeven omstandigheden. Rekening houdend met het aantal dienstjaren van de beklaagde, zijn strafvrije staat van dienst tot dan toe en de relatief geringe en vluchtige aard van zijn gedragsovertredingen, ben ik ervan overtuigd dat de rechtvaardige en gepaste straf voor zijn wangedrag een schorsing van drie maanden zou zijn zonder loon, maar zonder verlies van anciënniteit. Een dergelijke straf is zwaar genoeg om een ​​boodschap te sturen naar het correctionele personeel (en de beklaagde) dat CO’s ervoor moeten zorgen dat ze altijd op een professionele manier handelen in het openbaar of wanneer ze omgaan met of spreken in aanwezigheid van gevangenen, ander personeel of het publiek .”